Als je niet zo graag tekst leest kan je ook de foto's op Google Foto's bekijken. 
Ze zijn groter, er zijn er meer, en er staat ook wat uitleg bij. 

Je kan het traject in detail bekijken op Google Maps. 
Wie de track (gpx of gdb) wil, kan die op eenvoudige vraag ontvangen (contactformulier)

Over deze fietstrekking is een artikel verschenen in Op Weg, het magazine van Grote Routepaden.
Je kan dit artikel in pdf lezen.

Het is zwaarbewolkt en af en toe valt er wat regen, maar het is vooral de wind die aanwezig is: 5 à 6 Bf. Na een uur begint het echter door te regenen, zodat ik moet stoppen om regenkledij aan te trekken. En die heb in niet meer moeten uittrekken, want het is de ganse dag blijven regenen.

Op m'n GPS zie ik de waypoint van Castell Coch passeren, maar door de laaghangende wolken is daar zo goed als niks van te zien.

Op weg naar Bridgend rij ik door de heuvels van de prachtige Ogmore Valley, maar ook hier kan ik nauwelijks foto’s nemen door de regen. De afdalingen langs de kronkelende kleine weggetjes zijn gevaarlijk omdat er overal takken, bladeren, modder, stenen en plassen liggen, en er bovendien hier en daar putten in de weg zijn. De remmen slijten zienderogen want ik durf in de afdalingen geen snelheid maken, en rij daarom met slepende remmen.

Het uitrijden van Swansea is gelukkig niet zo saai: het pad loopt op de zeedijk en ik heb een prachtig zicht op Swansea Bay en Mumbles Head. En bovendien is het mooi weer !

Daarna rij ik over de Loughor Greenway en door het Millennium Coastal Park. Dit is een mooi stuk van de Celtic Trail, met veel groen en bloemen.

In het Pembrey Forest verandert het karakter van de Celtic Trail drastisch: nu rij ik door een open bos, met veel struikgewas, en lekker in de zon, zonder wind.

In Carmarthen is het niet gemakkelijk om de trail te volgen, maar met de bepijling en de GPS samen lukt het toch wel. Wat daarna komt is een opeenvolging van steile hellingen, de ene al langer dan de andere. Daardoor gaat het een stuk trager vooruit dan ik gedacht had, en ik raak achter op het schema. Na een afdaling kom ik aan de kust uit (foto) met een wijds uitzicht over Saundersfoot Bay en haal opgelucht adem: gedaan met de hellingen. Maar dat valt nog lelijk tegen want het pad loopt afwisselend langs de zee en op de klippen. Telkens is het zwoegen om vanop zeeniveau naar boven te raken.

Na Saundersfoot volgt opnieuw een steile helling. Ik ben dan al murw gereden, en al flink te laat voor de B&B. De eigenares heeft me zelfs al proberen te bellen omdat ze een beetje ongerust werd.
Tenby is een heel mooi havenstadje.

Het kasteel van Pembroke is een stevige Normandische vestiging met een heel brede slotgracht. De Celtic Trail loopt er bijna helemaal rond zodat je het van alle kanten kan bekijken.

Eénmaal over de brug over de Daugleddau rivier fiets ik op de Brunel Trail, een speciaal aangelegd pad voor fietsers en wandelaars door het Westfield Pill Natuurreservaat. 
In Johnston maak ik een geplande shortcut. Ik volg dus niet de Celtic Trail naar Haverfordwest, maar rij in rechte lijn naar Broadhaven aan de Pembroke Coast. Vanaf daar fiets ik door het Pembrokeshire Coast National Park, een enig mooi natuurgebied langs de Pembroke kust.Vanaf daar komt de ene steile helling na de andere. En in de zon wordt het nu heel warm.

Vele hellingen en afdalingen later kom ik bij St. Davids. Dit is duidelijk een toeristische trekpleister.
Uiteraard ga ik kijken naar de kathedraal.
Even buiten St Davids ga ik kijken naar St. Non’s Chapel, en de Holy Well er vlak bij.
Het gaat steeds verder op en neer door een mooi landschap.

Aan Trefin is het even zoeken naar de Trefin Gorsed stone circle daar. Ik moet een stukje langs het Pembroke Coastal Pad om die te vinden.

En slechts enkele kilometer verder staat Carreg Sampson, een heel mooie dolmen in een prachtig decor.

Met de wind in de rug en lekker in de zon fiets ik door dit prachtig natuurgebied naar Fishguard. 

De voorbije dagen waren slopend voor de remblokjes: achteraan moet ik ze al vervangen, maar lang duurt dat gelukkig niet (na een opleiding fietshersteller tijdens de voorbije winter :-).
’s Morgens vind ik al gauw een kruidenier die bananen en broodjes verkoopt. Da’s alles wat ik nodig heb voor de lunch. Eerst nog even naar de Gorsedd stone circle van Fishguard, want daar was gisteravond geen tijd meer voor. De stenen staan opnieuw tegen een mooie achtergrond

Nu volg ik Lôn Teifi. Eerst rijd ik door de mooie vallei van de Gwaum rivier (foto). Daar kan ik nog redelijk tempo maken, maar lang duurt dat niet. Al gauw kom ik terecht in een eindeloze rij van steile hellingen.  15% en meer, da’s echt wel heel steil om met een geladen trekkingfiets op te rijden. 

Al dat gezwoeg levert toch de ontmoeting op met Pentre Ifan, de grootste en bekendste dolmen van Wales. Daarvoor moet ik wel een omweg maken. Raar dat Sustrans Lôn Teifi niet standaard langs dit toch wel beroemde neolithisch monument laat lopen, terwijl ze het nochtans als afbeelding op hun kaart van dit fietspad gebruiken !

In het piepkleine dorpje Nevern ga ik kijken naar The Great Cross, een zeer groot origineel keltisch kruis, waarvan er blijkbaar maar heel weinig meer zijn. Onophoudelijk moet ik steile hellingen opzwoegen, en dat kruipt niet in je kouwe kleren. 

Net voorbij Nevern duikt het pad naast een boerderij het bos in. En dat blijkt een onverhard 'bridle path' (paardenpad) langs een beek te zijn, dat zo modderig is en vol met takken ligt dat ik te voet naast de fiets moet verder ploeteren. Ik had beter een omweg op de weg gemaakt, want hier verlies ik nodeloos veel tijd. 

Bij de Cenarth watervallen neem ik toch even de tijd om enkele foto’s te maken, en in het dorp ga ik ook nog even wat extra water halen. Vanaf daar is het nog verder zwoegen op karakter om even na 18.00u Llanybydder binnen te rijden.

Vandaag fiets ik door de Cambrian Mountains en na de zware dag van gisteren ben ik daar niet al te gerust in. Maar de rit begint heel aangenaam. De goed berijdbare weg gaat zachtjes op en neer door een prachtig landschap. De hellingen zijn niet zo steil als gisteren, zodat ik uitgebreid kan genieten van het prachtige landschap, onder een vrolijke schijnende zon. Lôn Teifi volgt over vele kilometers Afon Teifi (afon = rivier), zodat hier ook geen al te grote hoogteverschillen voorkomen. Een goed berijdbaar pad (ontmandelde spoorweglijn, foto) loopt door het natuurgebied Cors Caron, een veengebied.

De trail verlaat Afon Teifi en ik moet over enkele heuvels op weg naar Afon Ystwyth. Hier moet er toch serieus geklommen worden, maar gelukkig weer niet zo erg steil. Vanaf Pont-Rhyd-Y-Groes volg ik de Ystwyth rivier stroomopwaarts, langs Lôn Cambria de Cambrian Mountains in. Het blijft nu maar steeds bergop gaan, en weldra kom ik in een enig mooi berglandschap terecht. 

Onderweg stop ik even aan Ty Mawr: een schapenboerderij waar we 25 jaar geleden met de familie een week op vakantie waren. Een blij weerzien !

Ik kom 2 Gentenaars tegen, die net als ik aan een fietstrekking door Wales bezig zijn. Zij komen van het Snowdon natuurreservaat in het noorden, en fietsen zuidwaarts.

Ik had een beetje gevreesd voor de doortocht door het hart van de Cambrian Mountains in Midden Wales, maar dat viel nog heel goed mee. Doordat de weg voortdurend vlak langs de Ystwyth loopt, valt het stijgingspercentage nog wel mee. Het landschap wordt wel desolaat, en net daardoor heel mooi.

Als ik over de pas ben kom ik in Elan Valley terecht. Door verschillende dammen zijn hier enkel zoetwater reservoirs ontstaan. Die geven aanleiding tot heel mooi landschappen. Het pad loopt langs de oevers van deze reservoirs.

Na een rustige rit, die vooral gekenmerkt is door de prachtige landschappen waar ik doorgereden ben, bereik ik Rhayader, en ga er in de plaatselijke pub een lamb shank on mashed patatoes eten. Mjummie.

Voor vandaag heeft de weerman ‘heavy showers’ voorspeld, maar ’s morgens is het nog droog, ook al is het zwaar bewolkt.  Vandaag rij ik op Lon Las Cymru South. En net zoals in het noorden loopt deze route hoofdzakelijk over kronkelende kleine landbouwweggetjes. Dat betekent hobbelige asfalt met hier en daar gevaarlijke putten, modder en stenen op de weg. Maar ook weergaloze landschappen. Soms zie je echter niks van het landschap omdat aan weerszijden van de weg groene hagen staan.  Soms zijn die zo hoog en buigen ze naar elkaar toe dat je bijna door een groene tunnel rijdt.

De bepijling brengt mij naar de 'oude koetsweg' (foto), maar dat is een tegenvaller. Het pad is daar zeer ruw en modderig, en over enkele stukken zelfs onberijdbaar. Gelukkig duurt dat niet zo lang.

Een groot gedeelte van de tocht van vandaag loopt langs de rivier Wye. In een dal rijden betekent minder zware hellingen, en daardoor schiet ik heel goed op. Maar ik weet wat er nog komt, ik moet immers nog door Black Mountains in het mooie Brecon Beacons National Park. 

Vanaf Hay-on-Wye begint de weg steil omhoog te lopen, en ik besef: dat is de lange en steile klim naar de - voor fietsers - beruchte Gospel Pass, de hoogste bergpas van Wales. En net als ik daaraan begin, begint het te regenen. Dan maar even stoppen om de regenkledij aan te trekken. Gelukkig zijn er hier en daar kleine stukjes waar de klim minder steil is, zodat ik even kan ontspannen of een slok drinken. Boven op de pas is er geen kat te zien, enkel wat schapen. Het is er koud en guur en het regent. Wellicht ziet deze plek er in de zon heel wat vriendelijker uit...

De afdaling aan de andere kant is veel langer dan de klim die ik net achter de rug heb. Afdalen op een natte weg in de regen is niet alleen gevaarlijk: ik krijg er ook berekoud van, en verkleumde handen. Maar daarna gaat het nog steeds bergaf, op de oever van de Wye. Dat gaat zo vlot dat ik al een kilometer voorbij het kerkje van Cwmyoy ben als ik dat op de kaart merk. Toch maar terugkeren want dat blijkt iets heel speciaals te zijn: de kerktoren staat zo mogelijk nog schever dan de toren van Pisa. “The most crooked church in Great Britain” .

Vandaag staat de rest van Lôn Las Cymru, en het tweede stuk van de Celtic Trail op het programma.

Jammer genoeg regent het nog altijd, maar volgens de weerman zou dat alleen maar in de voormiddag zijn. En er waait een stevige wind van 5 BF uit het zuidwesten. Daar heb ik vooralsnog niet zoveel last van door de typische Welshe hagen aan beide zijden van de smalle weg. 

Na 30 km komt er volgens de kaart nog een knoert van een helling. Ik zie de bui al hangen als een bordje waarschuwt voor een helling van 16%. Langzaam zwoeg ik omhoog door Wentwood Forest. Daarna komt eindelijk een heel lang stuk min of meer vlak.

Maar al ik ter hoogte van Chepstow van Lôn Las Cymru naar het westen draai op de Celtic Trail blaast de 5 BF recht in mijn gezicht. Bovendien rij ik nu terug dicht bij de kust, en hier is minder beschutting van begroeiing. Er valt trouwens weinig te beleven op dit stuk van de Celtic Trail. 

Toch is de transporter bridge in Newport een leuke belevenis. Als ik daar aankom sta ik verbaasd naar het vreemde mechanisme te kijken, en eerst denk ik dat er eigenlijk helemaal geen brug is. Plots zie ik dat een soort gondel zich aan de overkant van het water losmaakt en mijn richting uitkomt.

Nu begrijp ik waarom men dit een transporter bridge noemt: de brug is een 'stukje  autoweg' dat  heen en weer over het water schuift.Volgens de bediener van de gondel zijn er over heel de wereld nog slechts 6 van dergelijke bruggen in werking. 

In Newport loopt het mis. Er zijn geen bordjes meer te zien, en de track op mijn GPS brengt mij in een soort niemandsland tussen verschillende drukke verkeerswegen. Maar er blijkt nergens een doorgang te vinden. Er zit niets anders op dan langs een drukke autoweg te fietsen en over een verkeersknooppunt waar ontelbare auto's voorbij razen. Het is een zeer gevaarlijke onderneming geworden die ik niet graag zou overdoen. Pas later merk ik dat op de kaart van Sustrans bij dit stuk een ontnuchterende opmerking staat : "missing section of route". Net op zo'n druk verkeersknooppunt word je als fietser aan je lot overgelaten.
Onbegrijpelijk dat Sustrans dit niet oplost.
 

Een eindje voor Caerphilly verlaat ik de Celtic Trail om de verbinding te maken naar Cardiff. Bij het binnenrijden van de stad langs een drukke verkeersader stel ik opnieuw het ontstellende gebrek aan fietspaden vast. De auto's rijden rakelings langs me heen. Ik ben blij als ik in het winkelcentrum in een voetgangerszone even tot rust kan komen. 
Ik ben nog net op tijd om samen met mijn vroegere schoolkameraad een georganiseerde fietstrip in en rond Cardiff mee te maken. Peter Finch, een lokale dichter en auteur van verschillende boeken over Cardiff neemt ons mee naar enkele leuke plekken en leest er poëzie voor. Een mooie afsluiter van deze fietstocht.