Als je niet zo graag tekst leest kan je ook de foto's op Google Photos bekijken. 
Ze zijn groter en er zijn er meer dan hier. Er staat ook uitleg bij, maar wel in het Engels.

Je kan het traject in detail bekijken op Google Maps. 
Wie de track (gpx of gdb) wil, kan die op eenvoudige vraag ontvangen via het contactformulier.

Van deze fietstocht is een artikel verschenen in Op Weg, het magazine van Grote Routepaden, dat je alles vertelt over meerdaagse wandel- en fietstochten.
Je kan dit artikel lezen in pdf.

In Hull rij ik op de fiets de ferry af waar ik de avond voordien in Zeebrugge was opgereden. Door Hull passeert de Trans Pennine Trail. Deze fietsroute van Sustrans loopt over 346 km dwars door Engeland van de oostkust aan de Noordzee tot aan de westkust aan de Ierse zee. Er is een aftakking naar York. Ideaal dus voor een fietsrit van Hull naar York. Er zijn weinig hoogteverschillen. De route passeert onder de enorme Humber Bridge. Deze hangbrug van 2200 m behoort tot de 10 langste bruggen van de wereld.

Vanaf Wetherby beginnen de hellingen eraan te komen. Van op de Chevin, een hoge rotsrichel, is er een viewpoint op Otley en Wharfedale. Over deze richtel loopt trouwens ook de Dales Way, een langeafstands wandelpad.
Net voor Ilkly ligt hoog op Ilkley Moor een eigenaardige rotsformatie met de naam Cow and Calf. Vanaf deze plek (foto) heb je een prachtig uitzicht over Ilkley en Wharfedale.
In Ilkley maak ik een klein ommetje naar het speelgoedmuseum. Dat is de alternatieve startplaats van de Yorkshire Dales Cycleway.

In een grasvlakte aan de oever van de Wharfe ligt in een mooi decor van de heuvels Bolton Priory, de ruïnes van een vroegere priorij. Vlakbij liggen Bolton Abbey en enkele landhuizen van dit grote landgoed.  De Yorkshire Dales Cycleway loopt hier samen met The Way of the Roses, een bekende langeafstand fietsroute van Sustrans.

Wharfedale wordt smaller, de steile hellingen volgen elkaar nu in snel tempo op. De temperatuur is gezakt naar nauwelijks 11°C, en er waait een harde kille westenwind onder een zwaarbewolkte lucht. Dit versterkt de waarschuwing dat de Dales prachtig kunnen zijn als het mooi weer is maar heel duister en vijandig bij slecht weer. In het piepkleine dorpje Cracoe tussen de heuvels had ik toch een B&B gevonden in The Devonshire Arms, een traditionele Engelse dorpspub, en vooraf gereserveerd.

De volgende dag is het zwaarbewolkt en valt er een fijne motregen. Al gauw kom ik aan Malham Cove, een opvallende rotsformatie in de vorm van een halve cirkel. Ondanks de mist blijft het een indrukwekkend natuurfenomeen. Malham Cove Hill is één van de vele uitdagende hellingen voor fietsers in de Yorkshire Dales. Op de smalle kronkelende weg tussen twee muren van natuurstenen (foto) is het hard zwoegen om boven te geraken. Twee wielertoeristen gaan mij voorbij ‘en danseuse’, en kijken wat meewarig naar mijn geladen trekkingfiets.

Net buiten Ingleton begint de klim naar Kingsdale. Jammer genoeg hangt er hier mist en kan ik niet het hele dal overzien.  Via nog een klim naar Deepdale Hilltop en de daarop volgende afdaling kom ik in het pittoreske dorpje Dent (foto) in Dentdale.

Vanuit Sedbergh rij ik de volgende dag een extra lus die niet tot de Yorkshire Dales Cycleway behoort. Ik wil immers de Buttertubs Pass fietsen, één van die beruchte hellingen die door de Tour de France van 2014 een mythe geworden is.
Vóór deze klim komt eerst een ontspannende rit door Garsdale (foto).
Zolang een weg in de lengte van een dal loopt vallen de hoogteverschillen nog wel mee. De zware klimstukken liggen daar waar men van het ene dal naar het andere wil komen.

Dat is ook het geval voor de Buttertubs Pass. De klim valt uiteindelijk nog wel mee. Het steilste stuk van 17% is niet zo lang. Boven op de pas krijg ik als beloning één van de mooiste uitzichten van de Yorkshire Dales. Terwijl ik daavan sta te genieten zie ik verschillende wielertoeristen naar boven fietsen. De Ronde van Frankrijk heeft duidelijk zijn effect gehad. Nog nooit eerder zag ik in Engeland zoveel wielertoeristen op zo weinig dagen.

Een afdaling brengt me in Birkdale, met verschillende watervallen in de Swale rivier. Al gauw begint de klim naar Lamps Moss. Deze klim is langer, maar minder steil, zodat ik toch uitgebreid kan genieten van het uitzicht (foto, getrokken richting bergafwaarts). De smalle weg loopt over een desolate hoogvlakte die bedekt is met spichtig gras en heide, en waar de wind zonder ook maar enige hindernis overheen giert. Bovenop Lamps Moss kan je tot aan de bergen van het Lake District kijken. Dit stukje van het nationaal park ligt trouwens niet in Yorkshire maar in Cumbria.

De afdaling gaat heel snel en brengt me in de vallei van de Eden rivier. Pendragon castle (foto) heeft wel een mooie naam, maar is verder een ruïne die niet veel voorstelt. Maar hier begint Warton Fell, de derde klim van de dag. Na de twee ruige voorgangers is dit een ‘makkelijke’ helling, en daarna fiets ik op het gemak de laatste kilometers langzaam dalend naar Sedbergh terug. Deze extra lus is beslist dubbel en dik de moeite waard om toe te voegen aan het parcours van de Yorkshire Dales Cycleway, al is het wel een pittige rit. 

De volgende rit loopt eerst langs de Dee rivier door Dentdale. De rit verloopt rustig want de weg volgt de Dee rivier. Als de hellingen aan beide zijden dichter bij elkaar komen weet ik dat het einde van het dal eraan komt. Na een bocht onder de hoge pijlers van een spoorwegbrug begint de obligate klim om uit dit dal te komen. Eénmaal boven kijk ik achterom en zie één van de bekendste views van de Yorkshire Dales over het Dent Head spoorwegviaduct. De afdaling brengt mij in Widdale. Dit dal volg ik tot in Hawes.

Het pittoreske dorpje Askrigg werd wereldberoemd door de opnames van de TV serie ‘All creatures great and small’ over de avonturen van dierenarts James Herriot. Even buiten het dorp kom ik aan de voet van van de Oxnop Scar, nog zo’n uitdagende fietshelling. Aan de voet ervan staat een bord dat waarschuwt voor een helling van 25%. Het lukt me toch om boven op Askrigg Common te raken (foto) zonder voet aan de grond te zetten, al gaat dat gepaard met heen en weer zwalpen op de smalle weg.

De afdaling aan de andere kant brengt me in Swaledale, maar niet voor lang, want ook dit dal verlaat ik weer via een steile klim over Harkerside Moor (foto) naar Golden Groves Hill. Ondertussen valt er regen. Het valt niet mee om zo’n zware inspanning in de regen te leveren. Bovendien zakt de temperatuur tot slechts 10°C.  Door dit koude, zwaarbewolkte, winderig weer en het heuvelachtig parcours raak ik snel door mijn krachten heen.

Maar nog is het niet gedaan. Op het einde van de dag komt na een stuk door Coverdale nog de Park Rash klim (foto) naar Kettlewell. Dit is een zeer lange klim, die aanvankelijk gemakkelijk is. Maar naarmate ik dichter bij het einde van Coverdale kom wordt de helling steeds steiler, om te eindigen in enkele honderden meter brute helling.
Gelukkig is het daarna nog slechts een afdaling van een drietal kilometer naar Kettlewel, waar ik een B&B gereserveerd heb. Een slaapmutsje of –liedje heb ik ’s avonds niet nodig.

Na nog een laatste stuk van de Dales Cycleway door Wharfedale maak ik de volgende dag de verbinding naar de North York Moors. Een groot deel van die rit loopt langs het parcours van de Ronde van Frankrijk van 2014. Als afscheid van de Dales krijg ik bij het verlaten van Wharfedale de klim naar Greenhow voorgeschoteld. Die brengt me in Nidderdale (foto). Dit is ook één van de Yorkshire Dales, maar dit dal ligt buiten het nationaal park. Dat het mooi is bewijst de AONB (Area of Outstanding Natural Beauty) quotering van het landschap.

Vanuit de vlakte kan ik al van ver de donkere hoogtes van de North York Moors zien, en het Kilburn White Horse (foto). Dit is één van die reusachtige witte figuren in de vorm van een paard die in een helling zichtbaar gemaakt werden door het gras van de kalkondergrond weg te schrapen. De meeste van die typisch Engelse ‘white horses’ zijn in het graafschap Wiltshire in het zuiden te vinden (zie : Wiltshire Cycleway), maar hier hoog in het noorden is er dus ook eentje.

De nacht breng ik door op een boerderij met de heerlijke naam 'High Paradise Farm'. Die ligt op het traject van de Cleveland Way. Om het traject van de volgende dag wat in te korten bevraag ik de boerin of de Cleveland Way ook voorbij de boerderij nog fietsbaar is. Volgens haar is het pad wat ‘bumpy’ maar zeker goed te fietsen.
De volgende dag blijkt dat ze dan wellicht een mountainbike in gedachten had. Het eerste stuk loopt door Boltby forest. Daar kruisen twee reeën in alle stilte op enkele tientallen meters voor mij het pad..

Daarna volgt een kilometers lang stenig pad door de Hambleton Hills (foto). In ruil voor het hobbelige fietsen krijg ik wel uitzicht op een ruig en desolaat heidelandschap waarin ik maar een klein mensje ben.
Vanop deze hoogte kan ik naar het westen tot aan de horizon over de Vale of Mawbray kijken.
Het is mooi weer en de kronkelende met heide bedekte heuvels met klaterende beekjes in de dalen zijn zo mooi dat ik er de inspanning om de hellingen op te fietsen graag bijneem.

De weg wordt breder en een lange afdaling via de Rye rivier brengt me van de heideplateau’s naar Helmsley. Dit gezellige marktstadje ligt op een kluitje bijeen rond een kasteel. Vanaf daar rijd ik weer bergop richting Helmsley Moor. De route loopt gestadig noordwaarts bergop langs de ene kant van  Bransdale om aan het einde van dit dal een U-bocht te maken en terug zuidwaarts te keren langs de andere kant. Dat betekent dat ik al die tijd een prachtig uitzicht heb op dit weidse dal.

Het traject gaat zwaar op en neer en ik stop veel om deze prachtige heidelandschappen uitgebreid te fotograferen. De 'moors' zijn te mooi om daar zo maar snel doorheen te fietsen. De tijd vliegt voorbij en het is al een stuk in de namiddag als ik zie dat ik nog heel wat kilometers te rijden heb naar de volgende B&B. Ik besluit dan maar om het traject een stukje in te korten. Moe maar heel tevreden rij ik de ‘moors’ terug uit en via een lange afdaling het leuke stadje Pickering binnen.

Vanuit Pickering rij ik het parcours van de Yorkshire Wolds Cycle Route op. Het is gedaan met zware hellingen en grote hoogteverschillen. 'Wolds' betekent 'rollende heuvels'. Dit glooiende landschap is eveneens heel mooi om door te fietsen.

Vanuit de Wolds kom ik bij de kust aan. Ik wil beslist eens gaan kijken naar de Bempton Cliffs. Die hoge witte kliffen zijn wereldberoemd door de vele soorten zeevogels die er wonen: papegaaiduikers, jan-van-genten, alken, zeekoeten en allerlei meeuwen. Op uitkijkplatformen staan er telescopen gericht op de kliffen. Vrijwilligers van de RSPB helpen je om de verschillende vogels te herkennen.
Ook bij Flamborough Head (foto) nestelen vele zee-vogels op de hoge kliffen. Hier kan ik zonder telescoop van dichtbij papegaaiduikers observeren.

Vanuit Bridlington vertrek ik de volgende morgen voor de laatste rit van deze trektocht. Deze loopt ook weer over de Yorkshire Wolds Cycle Route, die nu samenvalt met de North Sea Cycle Route. Het is mooi weer en de rollende heuvels worden steeds vlakker. Netjes op tijd rij ik de P&O ferry terminal in Hull binnen. De volgende morgen ben ik alweer in Zeebrugge.