LCMT 2001

Details

Hits: 2533

Low Countries Mountainbike Tour 2001
7-daagse mountainbike trektocht.

De LCMT heb ik 4 keer gereden: 2000, 2001, 2002 en 2003. De 7-daagse formule van 2001 lijkt geheel niet meer op de 4 daagse formule zoals ze nu in gebruik is. En de organisatie stond bijlange nog niet op punt: elke dag werd er flink geïmproviseerd. En soms was dat vervelend, maar over het algemeen was het avontuur gehalte juist daardoor toen een stuk groter. Het valt natuurlijk niet mee om voor zo'n bende bikers elke dag weer op een andere plaats voor een degelijke maaltijd en een comfortabele overnachting te zorgen. De laatste jaren evolueert de formule nog maar weinig. Het avontuur gehalte is sterk verminderd, zeker als je al enkele keren hebt deelgenomen.

Dag 1: Ieper-Kortrijk, 109 km

Na de start in het centrum van Ieper worden de hellingen van de Kemmelberg, Monteberg, Zwarteberg, Rodeberg en Catsberg (Fr) maximaal benut om ons een waardig begin van de LCMT te bezorgen. De meeste paadjes hier ken ik redelijk goed. Het zijn natuurlijk de Ardennen niet, maar het is best pittig rijden hier in Heuvelland. De chronometerrit voor de bikers die aan de recreantencompetitie meedoen begint met een zeer steile klim tegen de Catsberg op, zo'n helling waar je al tevreden bent als je op de fiets kan blijven. Terwijl ik naar boven peddel op de 'koffiemolen' valt een chronorijder naast mij met gierende adem stil. Hij doet het laatste stuk lopend, maar krijgt nauwelijks genoeg adem door zijn keel.

 Soit. Het is niet aan mij besteed. Na deze heuvelzone is het gedaan met hellingen: langs de Leie fietsen we met een briesje in de rug richting Kortrijk. De snelheid ligt constant boven de 30 km/h. Bij de aankomst aan Kinepolis is iedereen in opperbeste stemming: het was een 'gemakkelijke' rit, het is mooi weer en we zijn nog niet moe. Laat de rest maar komen.

Dag 2: Kortrijk-Ronse, 94 km

Bij de start is WTV (regionale TV) aanwezig om interviews af te nemen en wat beelden te schieten. Ook vandaag geen moeilijk parcours. Het heuvelt wel wat, en als we door Celles rijden zien we in de verte de Kluisberg liggen, maar erover rijden we niet. In deze streek liggen nog veel 'kerkewegels': betegelde paden van één tegel breed door de velden.  Omdat die paden nogal kronkelen, en zo smal zijn is wel stuurvaardigheid vereist, want prikkeldraad en grachten zijn alomtegenwoordig. Even na de eerste bevoorrading krijg ik zowaar een tik van de hamer: te lang gewacht om iets te eten. Mijn benen zijn als van plastiek en ik moet het groepje waar ik bijzit lossen. Na zowat een kwartier kom ik er weer bovenop, maar 100% wordt het niet meer.

Het stuk dat gechronometreerd wordt bevat wel enkele mooie hellingen, maar verrast de competitierijders vooral door de lengte ervan. Waar 15 km opgegeven was blijken het er 22 km te zijn. Daardoor trappen heel wat renners flink op hun adem, en aan de volgende bevoorrading, waar ook de aankomst van de chrono ligt, liggen de bikers languit in het gras na te hijgen (en te sakkeren op de foutief opgegeven afstand). Even verder zit een biker langs het pad: gevallen over enkele uitstekende stenen. Aan de stand van zijn pols zie ik duidelijk dat het om een breuk gaat. Maar de dokter is al verwittigd en even later is die inderdaad al ter plaatse. Spijtig genoeg is het voor Bas (Ndl) afgelopen. 's Avonds zien we hem terug met een flinke gips. Voor de rest van de rit blijft het voor mij wat kwakkelen, maar als we Ronse naderen merk ik aan een aantal bikers in de groep dat die eveneens heel wat energie verbruikt hebben.

Dag 3: Ronse-Geeraardsbergen, 97 km.

Vandaag krijgen we zowat alle hellingen van de finale van de Ronde van Vlaanderen voorgeschoteld (Kluisberg, Knokteberg, Kwaremont, Paterberg, Kortekeer, Berendries), afgewisseld met pittige paadjes, en lange kasseistroken (Paddestraat, Stationsberg, …).
Ook de Koppenberg zit erbij. Die ben ik nog nooit opgereden. Amaai, da's toch een kuitenbijter van formaat. Naar ik hoor komt die terug in het parcours van De Ronde. De renners zullen het geweten hebben.Vandaag heb ik goede benen, en als we in Geeraardsbergen de Kloosterstraat en dan de muur opgaan laat ik zowaar mijn gezellen ver achter mij.  Ik ben nog nooit zo snel naar boven gereden. Op en rond de Muur rijden de wedstrijdrenners vandaag de eerste etappe van hun internationale wedstrijd, en we kijken nog even hoe Meirhaeghe, Paulissen e.a. de Muur oprijden. Het avondmaal nemen we in 'Het Hemelrijk', de herberg boven op de Muur. Daar hebben ze ook heerlijk gekoelde Leffe…

Daarna begint de miserie van de dag: we moeten onze bagage een heel eind slepen naar de bus die ons naar het hotel in Charleroi zal brengen. Niet alle fietsen blijken op de vrachtwagen te kunnen, we moeten de wielen eruit halen en die bij ons op de bus nemen. De chauffeur blijkt de weg niet te kennen, waardoor we twee en een half uur in een ongemakkelijke houding zitten te zweten op die bus. Het is 23.30 u als we in het hotel aankomen, en tegen dat iedereen de sleutel van z'n kamer heeft, is het al middernacht voorbij…

Dag 4: Charleroi-Rochefort, 109 km

Op de parking voor het hotel is het druk : vandaag komen de bikers die de Ardense vierdaagse rijden ons vervoegen. Een makker van de fietsclub uit Koksijde komt erbij, en ik zie ook heel wat bekende gezichten van de LCMT 2000 terug. Het is een prettig weerzien. Eerst gaat een aantal kilometers over de weg: rustig inrijden. De groep blijft samen, en er is zowaar gelegenheid om een praatje te slaan met grootheden als Filip Meirhaeghe, Roel Paulissen en Bjorn Rondelez. Bij de bevoorrading, waar het wedstrijdgedeelte begint, zijn die zelfs heel bereidwillig om samen op de foto te staan. Eigenlijk moeten wij recreanten daar ruim vóór de renners vertrekken, maar door een misverstand met een fietsmakker kan ik samen met nog iemand pas nà de wedstrijdrenners, als allerlaatste starten. Dat heeft als voordeel dat we op de talrijke technische stukken ruim plaats hebben, maar als nadeel dat we flink moeten uitkijken om niet verkeerd te rijden (de bepijling is beter dan vorig jaar, maar nog niet 100%). Alras halen we trouwens een groep in, die druk op zoek is naar de volgende pijl.
Als we op de bevoorrading in Dinant aankomen hebben we de grote groep weer bijgehaald, maar door technische problemen met de fiets van mijn maat vertrekken we weer met de laatsten. Bij het kasteel van Walzin waden we door de Lesse, mijn benen zijn maar net lang genoeg om mijn toch al geteisterde kruis droog te houden. De laatste kilometers zijn nog heel zwaar en naar het einde toe staan verschillende bikers geparkeerd met krampen. Het is vandaag broeierig heet en dat maakt het nog zwaarder. Bij aankomst aan de piste in Rochefort is de dokter bezig om een biker die uitgeput op de grond ligt weer bij z'n positieven te brengen. Naar de mening van velen was de rit van vandaag wat teveel van het goede, en er wordt herinnerd aan de memorabele rit naar Malonne van de LCMT 2000. De transfer met de bus gaat vlotter dan gisteren en 'Fosse d'Outh' in Houffalize is het neusje van de zalm als hotel voor bikers.

Dag 5: Houffalize-Houffalize, 81 km

Na de zware rit van gisteren haken een zestal bikers af om een dag te recupereren. Zelf had ik 's nachts last gehad van buikpijn en zware diarree (warmte + veel gesuikerde dranken de vorige dag), maar 's morgens voel ik mij toch weer redelijk goed. De benen zijn wel wat dunnetjes, dus ik neem me voor om het vandaag extra rustig te houden. De warmte, gecombineerd met de lange afstand van de vorige dag heeft bij vele bikers voor problemen met het zitvlak gezorgd, of heeft die problemen nog verergerd. Ook ik heb er flink last van. Desondanks krijgen we vandaag het zwaarste, maar tevens het mooiste parcours van de week voorgeschoteld.
Vooral het middenste stuk, vóór en na La Roche zorgt voor opeenvolgende lange zware beklimmingen en zeer technische afdalingen (voor wie de muur kent waarmee de Transardennaise begint: die reden wij naar beneden). Na de bevoorrading in La Roche volgt meteen weer een kilometers lange beklimming. Na de middag begint het te regenen, en geen klein beetje: het stroomt naar beneden. Gelukkig heb ik mijn regenvestje bij. Als ik aan de laatste bevoorrading kom is daar geen enkele biker te zien: de meesten houden het door de regen en het zware parcours voor bekeken en fietsen vanaf daar over de weg terug naar Houffalize. Maar samen met een Nederlander rijd ik verder over het parcours, terwijl de regen neerstroomt. Dat maakt het hier en daar wel wat gevaarlijk glibberig, doch we doen het rustig aan. De rit uitrijden is het enige wat telt. Op het einde komen we nog op het parcours van de wedstrijdrijders, en ik maak van de gelegenheid gebruik om nog wat video en foto's te nemen van de elite renners. Deze rit was al bij al weeral erg zwaar. Het begint op een uitputtingsslag te lijken…

Dag 6: Houffalize-Spa, 77 km

De voorziene afstand is wat ingekort, door verbod van een boswachter om door één of ander bos te rijden, maar niemand vindt dat erg. Meteen na de start zit ik al in de problemen: ik probeer mijn achterrem (V-brake), maar die komt niet meer los en de blokjes blijven slepen. De kabel zit vast. Na wat heen en weer trekken en wat teflon spray komt er wat schot in, maar toch blijft één kant wat slepen, dan maar de hendels wat afstellen. Even verder fietsen we door met gras begroeide brandgangen in het bos. Na de regen van de vorige dag liggen die sponsachtig zacht en we sleuren ons het pleuris om erdoor te komen. Wat ik vreesde blijkt op de eerste bevoorrading: één remblokje sleept weer. De kabel is losgekomen, en daardoor is de afstelling weer verkeerd: nog maar eens bijregelen. Vandaag krijgen de chronorijders een klimtijdrit voorgeschoteld: een zware klim van ca 2,5 km. Ik ben blij dat ik die om m'n eigen tempo kan oprijden …De opgestapelde vermoeidheid van de voorbije week begint zich nu wel te manisfesteren. Ik zat de vorige dag om 22.00 u in bed maar de wallen onder m'n ogen spreken boekdelen. Ook m'n zitvlak is terdege verwoest, en ik voel mij een fakir op een nagelbed. Gelukkig is het prachtig fietsweer en het parcours erg mooi: het ene prachtige vergezicht volgt na het andere. Bij de laatste bevoorrading word ik plots aangesproken: rood lintje Patrick Indestege heeft mijn rood lint opgemerkt, en komt kennis maken. Toch altijd leuk om weer iemand van 'de lijst' te ontmoeten.

Dag 7: Spa-Malmedy, 78 km

De chronorijders krijgen hun ding meteen bij de start: een aaneenschakeling van enkele zware klimmen en technische afdalingen over een behoorlijk aantal kilometes. Wij recreanten doen dat - voor zover mogelijk - rustig aan, maar voor hen is het afzien. Het is de laatste dag, en sommige plaatsen in de rangschikking liggen slechts seconden uiteen. Daardoor worden in de afdalingen risico's genomen, en dat resulteert natuurlijk in enkele valpartijen, gelukkig zonder veel erg. Maar toch: nadien wordt erover gepraat of het wel verantwoord is om dergelijke gevaarlijke afdalingen in een chronorit te steken. Is dat niet om problemen vràgen?
De jus is nu echt wel uit m'n benen, en op de lange, veelal kaarsrechte stukken vals plat (met bovendien wind op kop) in het natuurpark van de Hoge Venen, ben ik blij dat een makker mij uit de wind zet, zodat ik maar zijn wiel hoef te houden. Op de laatse bevoorrading worden we tot spoed aangemaand om nog met de groep in Malmedy te kunnen aankomen. Langs de Warche gaat het nu bijna constant kronkelend bergaf, en met z'n drieën rijden we bijna voortdurend boven de 30 km/u, maar toch halen we het net niet. De groep zit al op de markt in Malmedy als we aankomen. Toch maken we nog het grootste gedeelte van de aankomst ceremonie en de huldigingen mee. Na de douche is het handjes schudden en afscheid nemen van zovele ondertussen gemaakte vrienden, vooraleer we de bus opstappen die ons terug naar Ieper brengt, waar het zeven dagen geleden begon.

Dat de meesten tijdens die rit een flink dutje gedaan hebben hoef ik er niet bij te vertellen…Ik ben blij dat ik het zeven dagen heb volgehouden. Ik heb goede momenten gehad, maar ook slechte. Genieten van de goede, volhouden bij de slechte is de boodschap. Over het algemeen blijkt deze editie zwaarder te zijn dan de vorige.

Terug naar boven